Dag 6 : Southwest Chief : Kansas, Missouri en Ilinoiss naar Chicago !

De great plains staan ook voor een ander fenomeen bekend behalve dat ze zo uitgestrekt zijn het kan er zo vreselijk koud worden s’nachts, en dat had ik me even niet gerealiseerd toen ik in Los Angeles waar het vochtig warm weer was mijn vest bij de ruimbagage gooide niet nadenkende over dat het wel eens erg koud kon worden de komende dagen. Maar daar kwam ik dus snel genoeg achter, eigenlijk al de eerste nacht door Arizona maar toen was ik zo moe dat het me vrij weinig kon schelen maar afgelopen nacht was een iets ander verhaal ik heb me uiteindelijk in een soort foetushouding gelegd om het een beetje warm te krijgen want wat was het koud zeg brrrr…. .

Maarja na een stevig ontbijtje was ik zo weer opgewarmd dus dat was ook alweer snel vergeten. Ik werd trouwens wakker net voor Kansas City dat gek genoeg niet in Kansas maar in Missouri lag. Het weer daar was op zijn zachtst gezegd zwaar k*t maar dat mocht de pret niet drukken dus ik ben toch even uitgestapt om wat foto’s te maken van het stationsgebouw en de trein. Na een minuutje of 10 te zijn gestopt reden we weer verder en werd het weer wel ietsje beter dwz het hield op met regenen er heeft wel de hele dag een dik wolkendek boven ons gelegen, maar ik kwam ook niet naar Amerika voor het goede weer dus ik mocht ook eigenlijk niet klagen. Omdat ik toch minstens een keer wilde eten samen met iemand anders had ik gereserveerd voor de lunch van 1uur. Het was uiteindelijk een heel lekkere lunch, en een zeer aardige en interessante vrouw die in tegenstelling tot de meeste Amerikanen niet oppervlakkig was. Dus na bijna een uur over vanalles te hebben verteld, ze was blijkbaar op weg naar een congres in Indianapolis voor astronomen en verteld me dat ze een lange tijd had samengewerkt met astronomen van de universiteit van utrecht( wat ze trouwens totaal niet kon uitspreken daarom had ik ook pas na 10 minuten door over welke universiteit ze het nu eigenlijk had, maargoed het was een zeer interessante vrouw en we hebben goed kunnen praten over dingen dus niet enkel over koetjes en kalfjes waar die amerikanen toch zo ongelooflijk goed in zijn. Na de lunch was het al bijna 3 uur dat betekende dus dat we er bijna waren en na nog een kwartiertje ongeveer verdergehobbeld te hebben zag ik toch echt langzaam de wolkenkrabbers van Chicago voor me opdoemen. Eenmaal uitgestapt besloot ik toen ik eenmaal de buitentemperatuur voelde eerst maar eens een windjack te kopen want met ongeveer 6 a 7 graden in een shirtje was geen goed idee en omdat ik mijn bagage had ingecheckt tot New York kon ik er niet aan in Chicago. Maargoed uiteindelijk heb ik bij Macy’s een fatsoenlijk windjack gevonden. Dus kon ik eindelijk Chicago gaan verkennen. Eerst heb ik maar een stuk van de Magnificent Mile afgelopen, blijkbaar dé winkelstraat in Chicago waarna ik uitkwam aan het Lakefront Trail dit is het strand eigenlijk pal naast het centrum van Chicago waar het grenst aan het Michigan meer dus na even over het strand te hebben gelopen en de hoge gebouwen bewonderd te hebben was het al 6u en ik wilde graag de Sears Tower nog in om van het uitzicht van Chicago rond zonsondergang nog te zien. Dus na de metro gepakt te hebben naar de Sears Tower die gelukkig pal naast Union Station lag waar ik straks de trein weer zou hebben. Eenmaal binnen moest je eerst door de beveiliging heen, die overigens zo streng was dat het eerder  op een bunker leek waar je binnen moest : jas, schoenen, riem moesten uit camera laptop  apart en dan door zon scanner heen waarna je ook nog eens handmatig gefouilleerd werd. Maargoed eer ik daar doorheen was kon ik dan eindelijk naar de ticketbalie. Nadat ik m’n kaartje had gekocht kregen we eerst een film te zien over de geschiedenis van Chicago en hoe de grote brand van de 19de eeuw een keerpunt is geweest voor Chicago en er uiteindelijk ook voor heeft gezorgd dat de Sears (of Willis tower zoals ie nu heet) Tower gebouwd kon worden. Hierna gingen we met een supersnelle lift van bijna 20 meter per seconde naar 412 meter hoogte waar het observatiedeck wat blijkbaar het hoogste in Amerika en het op 4 na hoogste observatiedeck ter wereld is. Name daar ongeveer een half uur vergaapt te hebben aan de uitzichten en op the Ledge te hebben gestaan zoals ze het stuk observatiedeck compleet van glas noemen die van het gebouw uitsteekt ongeveer 1,5 meter naar buiten toe en volledig van glas is, dus hoogtevrees moet je hier zeker niet hebben, maar het was wel een geweldige ervaring. Eenmaal terug onder ging ik nog snel even wat eten voor morgen inslaan en ging ik weer terug naar union station waar mijn trein die me door Indiana, Ohio, Pennsylvania en New York me uiteindelijk naar the Big Apple zou voeren en waar ik Mama, Frank en Romy morgen zou opwachten op JFK.